Willy Klein Nijenhuis-Blanken

Willy Klein Nijenhuis-Blanken (1945) werd als oudste van acht kinderen geboren op de boerderij in Hengevelde, in de voormalige gemeente Ambt-Delden. Haar echte naam was eigenlijk Willemien, maar nichtjes en vriendinnen vonden Willy vlotter en zo is de naam gebleven. Het gezin Blanken was katholiek en Willy ging na de lagere school naar het pensionaat van de Zusters Franciscanessen in Groenlo, waar ze de ULO volgde. Eigenlijk had ze naar lyceum De Grundel in Hengelo gewild, maar het hoofd van de school raadde Groenlo aan en haar ouders volgden die raad op. Ze was goed met cijfers en kwam in 1962 op een accountantskantoor terecht, waar ze tot 1975 bleef werken. Daarna stond het gezin voorop.

Willy was een vlotte persoonlijkheid en had aan vriendinnen geen gebrek in haar jeugd. De ‘verhuizing’ naar kostschool in Groenlo echter werd een nachtmerrie. “De nonnen waren streng. Iedere dag moesten we om kwart over zes op, waarna we in de kapel moesten bidden. Ook de kledingvoorschriften waren streng, geen blote armen en benen bijvoorbeeld en op zondag een uniform aan. Overdag was het leren en huiswerk maken. ‘s Avonds om half negen lagen we weer in bed. Slechts een keer in de zes weken mochten we naar huis en post van en naar huis werd eerst door de nonnen gelezen. Ze verscheurden het waar je bijstond als het niet was zoals het hoorde. Er was bovendien nul privacy, de slaapkamer bestond uit bedden met een gordijntje ertussen. Ik deed vijf jaar over de ULO, maar die jaren lijken achteraf langer te hebben geduurd dan mijn huwelijksjaren.”

Huidige generatie ouderen veel mobieler

Al in haar jeugd voelde ze zich betrokken bij de leefgemeenschap en het duurde niet lang of ze meldde zich aan als vrijwilligster bij de Hengeveldse kermis. Dat zou het begin worden van een vijftigjarige inzet voor de samenleving. In 1969 trouwde ze met Needenaar Johan Klein Nijenhuis en verhuisde naar Neede. “Vanaf toen is het vrijwilligerswerk echt begonnen. Ik vond het belangrijk om direct te worden opgenomen in de Needse gemeenschap en dat kon in mijn ogen het beste door vrijwilligerswerk te gaan doen.” Ze begon in 1975 bij de Heilige Caecilia (St. Paulusparochie) als secretaris van de Parochiële Caritas Instelling. Daarna werd ze vanaf 1977 voorzitter van de werkgroep Seniorensoos en was ze vervolgens voorzitter van de werkgroep Omgaan met Verlies. Ze nam bij de laatste pas in 2018 afscheid. “De parochie was destijds ingedeeld in wijken en ik was voorzitter van wijk 3. Ik bracht bijvoorbeeld het blaadjes ’Binding’ rond en bezocht mensen die ziek waren.

Alles wat ik deed, rapporteerde ik aan het parochiebestuur. De Seniorensoos viel onder de KBO, de Katholieke Bond van Ouderen en was bedoeld om senioren een leuke middag te bezorgen. Ik was een van de oprichtsters van de KBO afdeling Neede en jarenlang secretaris. Bij de start telde de soos nog zo’n zeventig leden. In de loop der jaren is dat teruggelopen tot zo’n 25. Inmiddels hebben we een andere generatie ouderen. Ze zijn veel mobieler en actiever in de samenleving. Ze reizen meer en passen op de kleinkinderen op. De generatie voor hen had een minder sociaal leven en voor hen is de vaste derde donderdag van de maand een uitje. Jammer alleen dat vanwege de corona alle activiteiten stilliggen. Dat legt ook weer druk op eenzaamheid van ouderen.”

De Vlearmoesbus is laagdrempelig ‘vervoer op maat’

In 1975 was ze een van de oprichters van de Vlearmoesbus en bekleedde ze een bestuursfunctie bij de Stichting Busje ’75. Helaas strandde dit eerste initiatief en de Vlearmoesbus verdween weer. Een van de oorzaken was dat er onvoldoende financiële middelen waren om de bus te vervangen. Later werd door de Stichting ‘Vrienden van het Meijersveld’ de Stichting Busje 2009 opgericht en volgde de ‘tweede’ Vlearmoesbus die nog altijd naar ieders tevredenheid rondrijdt. Ook hier bekleedde ze een bestuursfunctie. “Ik beschouw de Vlearmoesbus als een van de meest geslaagde initiatieven in het dorp. Het is een zeer laagdrempelige manier van ‘op maat vervoer’. Nadien is daar ook de buurtbus bijgekomen. Beide vervoersdiensten bieden een dichte vervoersdekking in en om Neede voor ouderen.”

Wonen waar je wilt met de zorg die je nodig hebt en aandacht voor ieders welzijn

Het initiatief voor de Vlearmoesbus ontstond destijds mede vanuit leden van de Stichting “Vrienden van het Meijersveld”, een groep mensen die extra activiteiten voor de bewoners van het Needse verzorgingshuis organiseerden. Toen het Meijersveld in 2008 werd gesloten en de bewoners ineens op zichzelf of op een mantelzorger waren aangewezen, bleek dat er een praktisch probleem ontstond. Voorheen was alles binnen het verzorgingstehuis bereikbaar, zoals de kapper, de winkel en het gezamenlijke uitje. Nu dreigde eenzaamheid, sociaal isolement, voor mensen met fysieke en/of psychische beperking. Zij waren niet meer mobiel door een gebrek aan goed vervoer. Als gevolg daarvan startte in 2010 voor de doelgroep (gehandicapten) ouderen een buurtbusPlusinitiatief vanuit de werkgroep verkeer. De Stichting Busje 2009 werd opgericht. Met de buurtbus werd in eerste instantie alleen langs de zorginstellingen gereden, vanaf de aanleunwoningen in Neede, voorheen verzorgingstehuis Meijersveld, langs de Werf, Troelstrastraat, huisartsen post Neede en Borculo naar het gezondheidscentrum Molenberg in Groenlo en terug. De vaste rit langs de zorginstellingen maakte daarna langzaam plaats voor vervoer van A naar B.

In maart 2011 startte men met de rolstoeltoegankelijke Vlearmoesbus, van deur tot deur vervoer. De gemeente Berkelland, de provincie Gelderland en de woningcorporatie ProWonen leverden een eenmalige bijdrage voor de aanschaf van het materiaal als gevolg van sluiting van het Meijersveld. De Vlearmoesbus is een aanvulling op de buurtbus (lijn 198) en beperkt zich tot de grenzen van de voormalige gemeente Neede. Uitzondering is het bezoek aan het gemeentehuis in Borculo ieder tweede woensdagmiddag van de maand. Het vervoer is op afspraak. Om gebruik te kunnen maken van de bus, is een jaarlijkse lidmaatschapsbijdrage verplicht. Daarnaast betaalt men een bedrag per rit. Het (verenigings) bestuur bestaat uit 7 leden, waarvan 2 coördinatoren. Zij heeft 2 buurtbussen en sinds januari 2018 twee rolstoeltoegankelijke Vlearmoesbussen in beheer. Vijfenzestig vrijwilligers draaien de diensten op de bussen, waarvan zo’n vijfentwintig op de Vlearmoesbus.

Tot 2005 was ze bestuurslid van de Stichting Centraal Loket Zorg en Welzijn Neede, een stichting die ze zelf opzette. De stichting hield zich bezig met de toegang voor ouderen tot financiële en medische zorg. Ze stopte ermee toen er betaalde krachten aan het werk gingen. Naast haar werk voor de soos, is ze ook nog steeds actief als belasting invulhulp namens de Unie KBO, afdeling Gelderland. In deze functie helpt ze ouderen met het invullen van hun belastingformulier en de aanvraag van huur- en zorgtoeslag. “Belastingformulieren invullen is mijn oude vak. Het is een service die door de landelijke Unie KBO wordt ondersteund. We doen dit met een aantal vrijwilligers voor Neede en de buurkernen Rietmolen, Eibergen en Borculo.”

Lid in de Orde van Oranje-Nassau.

In augustus 2019 werd ze verrast met de koninklijke onderscheiding Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Ze zag dat eerbetoon aan haar inzet nooit aankomen. “Ik weet dat wijlen mijn man Johan en de voorzitter van de KBO Herman Heuwer de initiatiefnemers waren en wellicht ook anderen. In ieder geval wil ik iedereen hiervoor bedanken. Pas toen ik de burgemeester zag zitten in de zaal, ging er een klein lampje branden. Natuurlijk ben ik trots op mijzelf, maar eigenlijk nog wel meer op Johan en mijn dochter Loes. Uiteindelijk hebben zij het mogelijk gemaakt dat ik al die jaren zoveel vrije tijd kon opofferen. Johan was zelf ook actief en coördineerde de chauffeurs op de Vlearmoesbus. Later zette hij zich in voor de Historische Kring Neede. Hij interesseerde zich voor het verleden en deed ook stamboomonderzoek naar onze beide families.”

Ze is na al die jaren volledig ingeburgerd, maar heeft wel moeten wennen. Hengevelde was een puur katholiek dorp, Neede was grotendeels hervormd. Het textielkarakter is lang blijven hangen en daarmee ook de verzuiling. “Eigenlijk is de verzuiling nooit helemaal weggegaan. Je ziet het ook nog op landelijk niveau bij de ouderenbonden. Dat maakt het soms wat lastiger om gezamenlijke activiteiten voor alle ouderen te organiseren. Verder zie je het voorzieningenniveau in de samenleving afbrokkelen. Met name het terugtrekken van de banken treft de ouderen. Vroeger konden ze voor iedere vraag naar de balie. Nu is vaak behelpen met maar een enkele pinplek in het dorp. Voor andere bankzaken moeten ze nu naar Groenlo.”

Bronnen beeldmateriaal:

• Rob Weeber